Markt / Sport op zaterdag / post

Het is heerlijk weer vandaag. Te mooi om binnen te blijven. De korte broek zou aan kunnen. Maar aangezien mijn kuiten nog behoorlijk wit zijn en de benen er ondertussen niet meer zo netjes geschoren uit zien, besluit ik dat niet te doen.

Ik loop naar de lokale zaterdagmarkt in het centrum, waar ze van alles verkopen. Naast het gebruikelijke groente en fruit, zijn er veel kraampjes met zelfgemaakte sieraden, handwerk en eten. 

De markt ligt naast de St. Nicholas Collegiate Church. Ik wil deze kerk naar binnen lopen en zie op een bord dat ze € 5,00 entree vragen. Dat vindt deze Hollandse toch iets te gek en glip naar binnen om er even rond te kijken en een foto te maken. Ik word door niemand aangesproken en ga zonder betaald te hebben naar buiten.

Op de markt koop ik een spelt appelmuffin, die net vers uit de oven komt. Ik haal een NANA tea (thee met vers fruit: de smaak lemon passion werd mij aanbevolen) om dit langs de rivier op te eten/drinken. Op het gras blijf ik een tijdje zitten en liggen. Genietend van het geluid van stromend water, zeemeeuwen en pratende mensen. Genoeg te zien en te beleven hier. Ik rol toch even de pijpen van mijn broek tot de knie omhoog. Nobody knows me here. Heerlijk die anonimiteit.

Na een tijdje loop ik een stuk verder en kom langs een sportveld, waar net een wedstrijd wordt gespeeld. Ik ga op een stenen muur zitten om te kijken. Ik vraag wat andere mensen langs de kant welke sport dit is. Alles lijkt toegestaan: bal met handen en voeten en elkaar aanraken. Iedereen zegt wat anders: Gaelic (maar dat wordt gespeeld met een ronde bal), Australian,  American football of Rugby. Qua gedrag verschilt het niet met ons voetbal (mopperen op de scheids, op (mede) spelers en een hoop geschreeuw; hoor video). Ik raak nog even in gesprek met een dame uit Galway zelf en een Braziliaanse studente.

Zittend op het muurtje denk ik aan al die keren dat ik op de zaterdag op het voetbalveld was te vinden. Het begon om mijn vader aan te moedigen. Daarna ging ik zelf spelen en bleef dan vaak om met ons team naar het 1e mannenteam te kijken (en ja ik heb ook vaak genoeg de 3e helft in de kantine door gebracht). De laatste jaren stond ik er om naar Björn te kijken.

Als ik thuis kom, wacht mij een verrassing: post uit Holland. 

Later op de middag zoek ik nog een mooi plekje aan de zee. Er zijn er die in de zee durven te zwemmen. Lijkt mij veels te koud.