Bus/benen/boot Gap of Dunloe

Mijn ontbijtje van vanmorgen is echt even het delen waard. Heb in ieder geval mijn vitamientjes weer gehad😆

Vanmorgen om 10.00 uur bij de b&b opgehaald door een minibusje, voor de door mijn gastvrouw aangeraden tour. Ik weet alleen dat het om bus/boot en wandeling gaat.

Ik wilde in 1e instantie de Ring of Kerry doen (rondrit door de streek Kerry), maar dat zou weer een volle dag in en uit de bus (steeds in de gaten houden hoe laat de bus vertrekt, veel indrukken) inhouden. 

In de minibus zitten Amerikanen (die zijn er veel in deze streek, veelal om het geboorteland te bezoeken van hun voorouders die naar Amerika zijn geemigreerd).

Het busje rijdt ergens naar toe en de chauffeur zet ons af (Kate Kearney's Cottage) en geeft instructies voor het vervolg mee. Ik vraag mijn medepassagiers of ik de enige ben die de Gap of Dunloe (deze smalle bergpas/kloof is 12 kilometer lang) gaat lopen. Inderdaad de rest gaat met paard en wagen.

Toch maar even een gesprekje met de chauffeur en dat gaat ongeveer zo:

How difficult is this walk? I'm not a well trained hiker. Chauffeur zegt; lady you are from Holland and your country is very good in soccer so I' m sure you can do this (wat heeft het een met het ander te maken?).

Ik: but in Holland everything is flat (vlak). Can't I get lost? Hij; Just keep on walking and follow the road. Ik; but what if I don't make it on time to the boat? Hij; then I will come looking for you this evening. 

Goed geen andere keuze dus, ik ga wel lopen en zie wel waar ik uit kom. Ik maak een foto van het gebied, maar verdiep me er niet verder in.

Nog even naar de wc. Als ik deze reis iets heb geleerd, gaan wanneer je er 1 tegenkomt, want je weet nooit wanneer je er weer 1 ziet.

 witte lijn is de weg

En dan ga ik op weg. Er loopt inderdaad maar 1 weg, dus kan niet missen. En al bij de 1e bocht weet ik niet waar ik moet kijken. Wat een verbluffende omgeving. Een en al (puntige) berg (de Gap ligt tussen twee bergketens in; de MacGillycuddy Reeks en Purple Mountain en is ontstaan door een gletsjerbreuk), struikjes  rotsen, stenen en watertjes.

Ik stop regelmatig om snel een foto of video te maken (te veel 😄). Het uitzicht veranderd steeds.

Ik loop een tijdje op met Nederlanders, een dochter die in Dublin studeert en haar ouders. Maar ik laat ze na een tijdje gaan, anders ben ik meer aan het praten dan van de omgeving aan het genieten.

De weg loopt in het begin geleidelijk omhoog, maar na een uurtje moet ik serieus wat klimwerk doen. Eenmaal boven en terugkijkend op de afgelegde route denk ik dat heb ik maar mooi gedaan.

Ik bedenk me ineens dat het leuk zou zijn om hier met vriendinnen te lopen (any volenteers? Ipv een wandeling door de polder). Trouwens ook gaaf met de motor (maar dan moet ik mijn rijbewijs hiervoor halen).

Maar dan moet ik er later bij vermelden, dat ik dit dacht voordat ik wist wat er verder nog aankwam. Want een stukje verder en na een bocht, zie ik dat ik nog een pittige klim voor de boeg heb. Ohh shit, moet ik daar echt naar toe, dat lijkt stijl, ga ik dat redden?

Ik besluit mijn playlist aan te zetten en lekker hard mee te zingen. Er loopt nu toch niemand in mijn buurt.

Ik blijf maar doorlopen, gewoon het tempo er in houden, want ik weet niet hoever het nog is en hoeveel tijd ik nog heb. Ondertussen me blijvend verwonderen over de schitterende wereld om me heen. Wat kun je je nietig voelen tussen die bergen. En wat een rust. 

En dan ben ik eindelijk op het hoogste punt, 241 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van 3.2%. Yes, dat voelt goed.

Over de top verandert ook het landschap, de bergen zijn ronder en groener. Vanaf nu loopt het gelukkig alleen nog maar bergafwaarts. Het zicht is op een mooi groen dal, wat kleurrijker, hier en daar een huisje en aan beide kanten meren. 

Na 3 uur lopen en met nog een kwartier over (maar goed dat ik niet ergens lang gestopt ben) om het volgende vervoermiddel te pakken, koop ik bij Lord Brandon's snel een sandwich. Mijn reisgenoten uit de bus stappen in een bootje, maar omdat deze vol is, vraagt de schipper mij in een andere boot te stappen. Nou ja als we allemaal op het zelfde punt uitkomen en dat wordt bevestigd na navraag, vind ik het best.

Na 1 1/2 uur varen op de 3 meren  in het Killarney National Park, terwijl de jonge ontzettend vrolijke schipper iets van de omgeving verteld, worden we op een punt afgezet, om hiervandaan met minibus weer bij de acco te worden afgezet. 

Ik wacht een half uur, maar zie geen bus en ook geen medepassagiers.

Ik besluit het bedrijf op te bellen (gelukkig had ik nog snel een flyer uit de bus meegenomen toen ik bij de Gap werd afgezet). Na een kwartier word ik door de baas in privé auto opgehaald en netjes bij de b&b afgezet. Ik vraag hem waar het is misgegaan. Omdat ik in een andere boot zat? Beetje vreemd, ze moeten toch weten hoeveel passagiers er heen zijn gegaan en die toch ook weer mee terug nemen. Ik vraag hem: wat als ik niet had gebeld. Waarop hij heel laconiek zegt: dan had je moeten lopen, maar alles is toch goed gekomen. Ach ja, dat is ook zo.

Op mijn laatste avondje hier bezoek ik The Danny Mann Pub voor wat eten (cottage pie) en live muziek. Na het eten schrijf ik luisterend en ontzettend genietend van de mooie muziek en stem van de zanger deze blog (meestal noteer ik onderweg al wat hoofdpunten).

Maar met de taxi terug naar de b&b.

En nu maar hopen dat ik morgen uit bed kan komen.