Ruby & me on the beach in Ballyconneely

Gisteravond zo lang mogelijk de gordijnen open gehouden om vanuit mijn bed te genieten van het uitzicht. Gelukkig blijft het lang licht. Ook vanmorgen weer vroeg de gordijnen geopend, ondertussen luisterend naar de blatende schapen op het grasveld

Het ontbijt bestaat uit pannenkoeken met honing en fruit.

Nou pa daar komt het dan. Toen ik jullie voordat ik vertrok wat info doorstuurde over excursiemogelijkheden was jouw reactie; wat ga je als 1e doen; paardrijden? (was dat omdat je dacht dat ik dat toch nooit zou gaan doen?). Nu stond het niet als 1e op mijn lijstje, maar wel om misschien te gaan doen. En nu doet de mogelijkheid zich voor.

Ik moet er even wat voor regelen. Ballyconneely ligt 16 km bij Clifden vandaan. Geen auto, geen busverbinding. Mijn 1e plan is om het te fietsen, maar en een fietstocht heen en terug, een 2 uur durende rit zonder ervaring op een paard en dan nog op tijd terug moeten zijn voor de terugreis naar Galway wordt misschien iets te veel. Daarnaast is de fietstocht grotendeels over een drukke weg. Als blijkt dat een taxirit ongeveer net zoveel kost als fietshuur voor een dag is de beslissing gauw gemaakt.

Claire (heeft haar eigen taxibedrijf) haalt me netjes op tijd op en brengt me naar The Point Pony Trekking & Horse Riding Centre. Als je de naam leest, verwacht je een hele manege. Maar als we daar komen staan er een wit schuurtje en wit stalletje. In het schuurtje vol rommel schrijf ik me in, betaal (geen pin) en krijg een cap, zweepje en schoenen (ik vraag me af ze dit ooit schoonmaken🙄). De eigenaar vraagt of ik uit Holland kom. Ik vraag waarom hij dit denkt. Because you are so tall. Dit heb ik deze reis al een keer eerder gehoord.

cap en leenschoenen

Via een opstapje klim ik op Ruby, mijn paard (of zoals een vriendin zou zeggen; knol). Er wordt naar mijn ervaring op een paard gevraagd. Ik vertel dat ik tig jaar geleden 1 x eerder heb paardgereden. Dit was op Ameland met ons damesvoetbalteamuitje. 

Dan begint het avontuur. Wat weer een schitterende omgeving hier. Een stukje wat ik anders nooit zou hebben bezocht. We stappen eerst richting het strand. Om daar te komen moeten we door wat licht glooiend gebied. Naar voren buigen als je iets omhoog gaat en achterover leunen als je daalt. We dalen via zandpaadjes en keien verder af naar het water, waar we stapvoets door de zee waden. En daarna het strand weer op om een paar keer over het strand te draven. Wat een geweldig gevoel geeft dat. Ik pink een paar keer wat tranen weg van absoluut geluk, maar ook van gemis. Dit vloeit in elkaar over. Wat geweldig dat ik dit mag doen.

 Ruby & me

Terug gaan we over kei, gras en duinlandschap vol boterbloemen, madeliefjes en paarse rotsplantjes die alleen in mei bloeien. Ruby mag net als zijn vrienden nog een paar keer in draf. Ik begin het ritme een beetje door te krijgen.

Na 2 uur stijg ik af. De benen voelen even raar aan. Dat wordt vast spierpijn! Met een paar dikke kloppen op de hals als bedankje neem ik afscheid van Ruby. Een avontuur om nooit te vergeten.